Από τον Οκτώβριο οπότε και άρχισε ο πόλεμος στην Γάζα, οι αντάρτες Χούθι αρχικά εξαπόλυσαν σειρά επιθέσεων με βαλλιστικούς πυραύλους ιρανικής κατασκευής και στην συνέχεια στράφηκαν εναντίον των εμπορικών πλοίων τα οποία έπλεαν στην Ερυθρά Θάλασσα.
Οι επιθέσεις αυτές έλαβαν χώρα επί ή στο θαλάσσιο πεδίο.
Στις 16 Οκτωβρίου 2023, το αμερικανικό πλοίο USS Carney, αναχαίτισε 4 βαλλιστικούς πυραύλους και 15 μη επανδρωμένα εναέρια οχήματα, προερχόμενα από τους Χούθι. Αργότερα στις 09 και 16 Δεκεμβρίου 2024, το ίδιο πλοίο αναχαίτσε 3 μη επανδρωμένα και 16 μη επανδρωμένα οχήματα αντίστοιχα, τα οποία κατευθύνονταν εναντίον του ή/και εναντίον εμπορικών πλοίων.
Από τις αναφορές του αμερικανικού ναυτικού το αμερικανικό πλοίο το οποίο βρίσκεται στη νότια Ερυθρά Θάλασσα με σκοπό την προστασία της ναυσιπλοϊάς και την αναχαίτιση επιθέσεων κατά του Ισραήλ, αναχαίτισε συνολικά περίπου 38 εναέριες απειλές.
Η καθολική επιτυχία του αμερικάνικού πλοίου και ο υψηλός αριθμός αναχαιτίσεων που επέτυχε (μέχρι τώρα), αφενός αποδεικνύει την υψηλή ποιότητα και ποιοτική υπεροχή του αμερικανικού οπλοστασίου έναντι του αντίστοιχου ιρανικού (από το οποίο οι αντάρτες Χούθι προμηθεύονται όπλα), αφετέρου όμως αναδεικνύουν μια τεράστια πρόκληση για τις δυτικές (κυρίως) χώρες, αυτή της ασυμμετρίας που αφορά το κόστος, το οποίο δεν θα πρέπει να παραλείπεται από καμία ανάλυση, ιδιαίτερα σε διακρατικούς πολέμους αλλά και σε περιπτώσεις όπως η παρούσα όπου η διεθνής κοινότητα επιχειρεί την προστασία του καθεστώτος της ελεύθερης ναυσιπλοϊας.
Το Ιράν παράγει μια μεγάλη ποικιλία κατευθυνομένων βλημάτων, πολλά εκ των οποίων προμηθεύει αγορές φιλικών χωρών και παραστρατιωτικών ομάδων όπως οι Χούθι. Το βασικό χαρακτηριστικό αυτών των βλημάτων έγκειται στο μεγάλο βεληνεκές τους και στην ιδιαίτερα χαμηλή τους τιμή, αφού σύμφωνα με πληροφορίες δεν ξεπερνούν τα $100-500Κ το κάθε βλήμα. Κατ' αντιστοιχία τα μη επανδρωμένα συστήματα κοστίζουν μερικές χιλιάδες δολλάρια. Είναι προφανές και αποδεικνύεται στην πράξη ότι η μικρά αυτή τιμή δεν συνδιάζεται με υψηλές και αξιόπιστες επιχειρησιακές επιδόσεις, ωστόσο είναι αρκετή ώστε να επιτύχει το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα, έναντι των υψηλότερης ποιότητας δυτικών συστημάτων.
Πως επιτυγχάνεται το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα; Καταρχήν με τον αιφνιδιασμό που κάθε ασύμμετρη επίθεση θέτει στον αντίπαλο. Δεύτερον, με την δυνατότητα εκτόξευσης μεγάλου αριθμού όπλων προς το στόχο, με την παραδοχή ότι αρκεί ένα μόνο ένα όπλο να πλήξει το στόχο, για να επιτευχθεί ο σκοπός. Ο μεγάλος αριθμός εκτοξευόμενων όπλων προκαλεί κορεσμό της αντίπαλης αεράμυνας αλλά και φθορά. Και εδώ στο τελευταίο εισέρχεται η οικονομική παράμετρος του πολέμου και των επιχειρήσεων γενικότερα.
Στις περιπτώσεις που αναφέρθηκαν παραπάνω, οι Χούθι εκτόξευσαν περίπου 4 βαλλιστικά βλήματα και 35 μη επανδρωμένα εναέρια οχήματα (ΜΕΟ). Χρησιμοποιώντας συνετλεστή αύξησης 1.3 , με την παραδοχή ότι λόγω της χαμηλής τους αξιοπιστίας, εκτοξεύθηκαν 30% παραπάνω όπλα τα οποία λόγω της χαμηλής επιχειρησιακής τους κατάστασης παρέκκλιναν της πορείας, είτε δεν επέτυχαν να εκτοξευθούν λόγω δυσλειτουργιών. Αυτό συνεπάγεται 8 βλήματα και 45 ΜΕΟ. Ένα εκτιμώμενο κόστος κυμαίνεται από $500Κ - 2.5million για τα βλήματα και $ 90Κ-450Κ για τα ΜΕΟ. Αυτό συνεπάγεται ένα κόστος από $600Κ - 3million με ένα μέσο κόστος της τάξης των 1,2εκ.
Πόσο όμως κόστισε αντίστοιχα η αεράμυνα του USS Carney;
Χρησιμοποιώντας τιμές από το missiledefenseadvocacy.org, και με γνώση ότι το συγκεκριμένο πλοίο διαθέτει κατευθυνόμενα βλήματα επιφανείας αέρος: SM2, SM3 και αντιπυραυλικά Sea RAM, Phalanx για τα οποία έχουμε τις παρακάτω τιμές (σε $, για κάθε βλήμα/ρουκέτα):
SM2 2million
SM3 ΙΒ 11 million / SM3 ΙΙΑ -36million
RAM 900.000
Για τον υπολογισμό του κόστους:
α. Αποκλείουμε τη χρήση Phalanx, το οποίο καθώς αποτελεί την τελευταία γραμμή άμυνας και θεωρούμε ότι κανένας Κυβερνήτης δεν θα ανέμενε να αναχαιτίσει την τελευταία στιγμή επερχόμενο στόχο.
β. Με δεδομένο ότι τα περισσότερα όπλα που αναχαιτίστηκαν δεν είχαν ως στόχο το αμερικάνικο πλοίο αλλά είτε κατευθύνονταν το Ισραήλ είτε εμπορικά πλοία, αποκλείεται και η χρήση Sea RAM, το οποίο δεν έχει βεληνεκές περιοχής.
γ. Θεωρούμε το SM-3 προορίζεται για πιο εξελιγμένες απειλές
οπότε εκτιμούμε ότι το σύνολο σχεδόν των 38 απειλών αντιμετωπίστηκε με SM2. Αν υποτεθεί ότι για το 10% των περιπτώσεων απαιτήθηκε και δεύτερο βλήμα. Αυτό συνεπάγεται εκτόξευση 41 βλημάτων αεράμυνας ήτοι $82million.
Το ισοζύγιο είναι αξιοπρόσεκτο 1,2:82 ή 1:68.
Για κάθε ένα δολλάριο που δαπανούν οι Χούθι, οι αμερικανοί δαπανούν 68. Προφανώς τα νούμερα είναι ενδεικτικά και οι παραδοχές που τέθηκαν ή οι πληροφορίες που χρησιμοποιήθηκαν μη επαρκείς.
Αλλά σε κάθε περίπτωση, όποια και να είναι η πραγματική αναλογία, είναι σίγουρα καθηλωτική.
Ασφαλώς, θα υπάρξει το αντεπιχείρημα ότι οι ΗΠΑ αντέχουν οικονομικά και επιχειρησιακά αυτό το ρυθμό φθοράς, η περιπτωσιολογική όμως αυτή μελέτη δεν αφορά μόνο το συγκεκριμένο ασύμμετρο δίπολο (ΗΠΑ-Χουθι), αλλά μια οποιαδήποτε διακρατική διαμάχη, όπου ο αντίπαλος μπορεί να προτάξει (μεταξύ άλλων) και όπλα χαμηλού κόστους για να επιτύχει τη φθορά και τη μη διατηρισιμότητα (sustainability) των επιχειρήσεων του αντιπάλου, ιδιαίτερα όταν ο τελευταίος χρησιμοποιεί για την άμυνά του ασυστήματα πολλαπλάσιου κόστους.
Έχουμε συνηθίσει να υπερτονίζουμε την αξία των έξυπνων όπλων ή των τεχνολογιών αιχμής (τα οποία φυσικά και είναι απαραίτητα). Ωστόσο, οι στρατηγικοί σχεδιασμοί οφείλουν να αλλάξουν. Η σύγκριση ποιότητας και αριθμών είναι παραδοσιακοί συντελεστές ισχύος αλλά το σύγχρονο περιβάλλον ασφάλειας απαιτεί αμυντικές δυνατότητες οι οποίες θα είναι συμβατές, προσαρμοσμένες στην απειλή, με cost - effecting σχεδιασμό και με σκοπό να υπερνικήσουν την καμπύλη του κόστους με τον αντίπαλο (outapace opponents cost curve).
H αποτροπή, πέραν των συσχετισμών ισχύος και υπολογισμού απωλειών έχει και οικονομική διάσταση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου