Από Κώστας Αργυρόπουλος
|
Ίμια |
Είναι συνήθης πρακτική των κρατών, στο πεδίο των διεθνών σχέσεων, κατά
την προσπάθεια επίτευξης των πολιτικών αντικειμενικών σκοπών τους (ΑΝΣΚ)
να γίνεται απειλή ή χρήση ισχύος, αφού πρώτα όμως, είτε “νομιμοποιούν”,
είτε τουλάχιστον το επιδιώκουν, επικαλούμενα το διεθνές δίκαιο.
Αποτελεί γεγονός, ότι με τον ίδιο τρόπο ενεργεί και η Τουρκία ενάντια
στην Ελλάδα. Παράλληλα με τη χρήση ή απειλή χρήσης των ενόπλων δυνάμεων
της, προσπαθεί με «νομικοφανή» τρόπο και δη με ερμηνευτικά
νομικά επιχειρήματα, να θεμελιώσει τις αμφισβητήσεις της και να πείσει
για το δικαίωμά της επί του όλου της θάλασσας του Αιγαίου. Συνεπώς, για
την αντιμετώπιση των “έντεχνων παρ-ερμηνειών” των Συνθηκών από τη
γείτονα χώρα και εν γένει της περιρρέουσας ατμόσφαιρας προπαγάνδας που
προσπαθεί να καλλιεργήσει, είναι αναγκαία και επιτακτική, τόσο η αναφορά
στους «ιστορικούς σταθμούς, που σηματοδοτούν, νομιμοποιούν και
πιστοποιούν τα θεσμοθετημένα, αδιαπραγμάτευτα και μη αναστρέψιμα, δίκαια
της Ελλάδας» (Τούντα-Φεργάδη, 2018). όσο και η δικαιϊκή ερμηνεία των κανόνων όπως ορίσθηκαν στις συνθήκες.
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου εδώ.